Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/33

widziała, w jakiej ją zdjęto z martwego palca. Moja ona i nikomu jej nie dam. Dla ciebiebym chciała świata całego i marzonego szczęścia...
 — Ale siebiebyś nie ofiarowała! — spytał z przykrością widoczną.
 — Nie. Bobym wujostwu była jak ta gadzina, co człowiek w zanadrzu odegrzał sobie na zatracenie. Nie gniewaj się, Kaziu, nie gniewaj! Będę ci służyła do śmierci, tobie i żonie twojej, i dzieciom. Zobaczysz, jak nam razem będzie dobrze.
 — Tak, aż przyjdzie jaki sierota, który cię weźmie. Nawet mnie nie wspomnisz!
 — Nikt po mnie nie przyjdzie, Kaziu! Żartowałam sobie. Będziemy zawsze razem.
 — A jeślibyś kogo pokochała?
 — Zostałabym.
 — A jeśliby ciebie kto pokochał?
 Zamilkła i układała spiesznie swe graty.
 — Wtedybyś nas zapomniała — rzekł smutno.
 — Nie, alebym mu płaciła, płaciła! Kochanego poświęcić można, a kochającego nigdy! Ty tak samo myślisz, Kaziu?
 — Tak samo, alebym nie chciał zobaczyć domu naszego bez ciebie. Już lepiej pokochaj sama.
 Kostusia zaśmiała się serdecznie. Pokazała mu jeszcze ściany i wieko kuferka, wyklejone jaskrawemi obrazkami i opowiadała z zajęciem, gdzie i jak przyszła do ich posiadania.
 Po chwili chłopak się rozchmurzył.
 — Pójdziemy jutro do mamki! — zawołał, wstając.
 Obejrzał się po stancyjce.