Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/40

muszonym uśmiechem — Wiem, że ta ręka jest komuś przeznaczona i tylko składam pani hołd należny. Pani tutaj, w Podgaju, jest najświetniejszym klejnotem. Nie dziwię się, że po niego siągnięto, tylko żałuję, żem panią poznał zapóźno.
 Kostusi w głowie tworzył się chaos. Dzień cały, łzy, myśli ciężkie rozstroiły ją zupełnie. Słowa Sewera zagadkowe, dziwne, osłupiały ją do reszty. Milczała, mieniąc się na twarzy. On może spostrzegł to i zrozumiał, że ją męczył.
 — Przepraszam panią, — rzekł — jestem zawsze gwałtowny, a nad uczuciami swemi z trudnością panuję. Zamiast być wdzięcznym za towarzystwo, dokuczam pani. Teraz pozwoli sobie pani w pracy dopomóc.
 Nie czekając odpowiedzi, począł zbierać jagody.
 — Niech pan tego nie robi! Rąk pana szkoda, a przytem tutaj tak gorąco... Proszę w cieniu odpocząć.
 — Jeżeli razem, to i owszem!
 Potrząsnęła głową przecząco.
 — Będziemy zatem pracowali razem.
 — Ciocia się dowie i będzie nierada.
 — Skądże się ma dowiedzieć?
 — Pan pawie.
 — Dlaczego ten wniosek? Nie powiedziałem przecie, w jakich warunkach zobaczyłem pierwszy raz panią. Wprawdzie nie miałem racji do chluby...
 Kostusia spojrzała nań znów żałośnie.
 — Nie powiedziałem i nie powiem. Szczęśliwy