Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/44

chałem tu dzisiaj umyślnie, by móc z panią spędzić parę godzin. Bóg wie, kiedy się zdarzy druga sposobność — może już nigdy. Czy pani mnie zachowa w przyjaznej pamięci?
 Uśmiechnęła się doń słodko.
 — Zachowam. Pan taki był dobry dla mnie!
 — A jednak Kazimierz lepszy.
 — Dlaczego mi pan to powtarza? Wszak to naturalne, że Kazia kocham z całego serca. Tyle lat się znamy.
 Chciał coś rzec, ale się widocznie pohamował.
 Spojrzała na słońce, potem na drogę za parkanem.
 — Wujostwo się spóźniają — zauważyła.
 — Bawią się widocznie dobrze — rzekł obojętnie. — Ale oto i robota nasza skończona.
 — Tak prędko — uśmiechnęła się, zdziwiona — anim się obejrzała.
 — I ja także. Cóż będziemy dalej robić? Spocznijmy.
 — Jak pan życzy.
 — Zabieram pani czas?
 — Ej, nie! Tylko pan się znudzi okropnie.
 — Niema obawy. Chyba pani?
 Usiedli w bujnej trawie, w cieniu gruszy-emerytki. Kostusia machinalnie zrywała różnobarwne kwiatki wokoło siebie. Sewer patrzał na nią i milczał.
 — Jutro i pojutrze i dalej, i dalej potoczą się dnie zwyczajne — ozwał się wreszcie. — Panią będę widywał zdaleka tylko, niedostępną. Czy pani ma