Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/47

 — Pokochać nie dosyć — trzeba być kochanym! A któż mnie pokocha, poznawszy, kim jestem i co ofiarować mogę? Każda kobieta odwróci się ode mnie z oburzeniem na wieść, żem bankrut i szaleniec.
 Usiłował się zaśmiać i zwracając rozmowę na inny temat, spytaj nagle:
 — Dla kogo pani układa te kwiaty? Dla Kazia?
 — Nie! Naco mu takie brzydkie ziółka.
 — Dla mnie będą dość ładne.
 — Naprawdę, podobały się panu? — spytała uradowana.
 — Proszę bardzo o nie.
 — Zbiorę panu ładniejszych.
 — Nie chcę innych — rzekł prosząco.
 Podała mu w milczeniu bukiecik, a on równie w milczeniu wsunął go do bocznej kieszeni.
 Kostusię ogarnęło dziwne jakieś rozleniwienie. Raz pierwszy odpoczywała tak długo w dzień powszedni.
 Słońce przestało dopiekać i ukośnie przez gałęzie grusz zaglądało ku nim. Dobrze jej było i bardzo lekko na sercu, zapomniała i o robocie, i o troskach różnych. Przesiedziałaby tak, gwarząc, długo, bez końca. Ale czas biegł, nie troszcząc się o jej życzenia. Razem ze słońcem przedarł się turkot daleki i przypomiał jej brutalnie rzeczywistość.
 Porwała się żywo.
 — Wujostwo wracają — zawołała.
 — Tak wcześnie! — rzekł, wstając opieszale.
 Popatrzał na nią dziwnie, przejmująco i smutnie.
 — Więc się nam już żegnać trzeba. Tak krótko!