Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/52

 Głos jej się zachwiał. Nie chcąc, by dostrzegł łzy może, szybko odeszła.
 Następnego dnia przy śniadaniu pan domu, przerywając rozmowę ogólną, spytał półżartem:
 — Czy nie zauważyliście wczoraj czegoś szczególnego w zachowaniu się Sewera?
 — Czego? — spytano chórem.
 — Bo Rudakowski ogłasza go za obłąkanego i przebąkuje o konieczności wzięcia pod obserwację.
 — Nikczemna kreatura! Godny jego ten pomysł! — oburzył się Kazimierz.
 — Toby było okropne — zauważyła pani. — Przyznam się wam, że on miewa czasem straszne oczy.
 — I ani myśli o tem, że to częste bywanie bez wyjawienia poważniejszych zamiarów staje się dla nas kompromitującem — dodała ostro Fela.
 — Jeżeli on warjat, to tem lepiej — rzekła Jadwisia. — Przypuszczam, żebyś się za kandydata do Bonifratrów nie wydała?
 — Możeby dać mu grzeczną listowną odmowę, mężu?
 — Poczekajmy jeszcze. Źródło wiadomości jest bardzo nieczyste.
 — Poważnych zamiarów, sądzę, że Sewer i tak nie żywi — ozwał się Kazimierz — ale podobna insynuacja jest wprost potworna.
 — Niech nie bywa zatem — zawołała Fela, blednąc.
 — Niech bywa! — zaprzeczyła Jadwisia. — Tak doskonale gra w krokieta i tak dzielnie czwórką koni powozi.