Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/60

 Usta jej nie wydały głosu, tylko spojrzała na niego i bezwiednie głowę swą oparła na jego ramieniu. On się nie poruszył, jakby to miejsce i to ciche wyznanie natchnęło go wielką czcią i szacunkiem. Nie objął jej namiętnie, nie całował i tylko dłoń jej wciąż u serca swego trzymając, poważny i skupiony, milczał, zapatrzony marząco przed siebie.
 Nie wiedzieli, ile czasu minęło w ten sposób. Może chwila, może godzina
 On nareszcie oprzytomiał i schylając się ku niej, spytał.
 — Kochasz mnie, Kostusiu?
 Przymknięte oczy podniosła ku niemu i z widocznym wysiłkiem wyszeptała
 — Chciałabym umrzeć za pana!
 — I weźmiesz mnie sobie na własność?
 — Wezmę i nigdy nie opuszczę!
 — A jak zginę, zachowasz w sercu?
 Podniosła głowę, ocucona nagle.
 — Ja pana nie dam zgubić!
 — Dolę moją znasz i nie masz żalu do mnie, że ciebie do niej wciągam, na łzy tylko może?
 — A jakżebym panu dowiodła, że pana kocham? Szczęście będzie pan miał łatwo z kim dzielić, a nieszczęście do mnie tylko należy Moje ono, moje własne!
 — Jak duszę własną ciebie kocham! — szeptał gorąco — nic ci dać nie mogę, ani domu, ani bytu, ani spokoju! Może wiele czasu minie, zanim cię żoną nazwę. Nie lękasz się takiego losu?
 — Ja się tylko lękam o pana. Wyhodowała mnie zła dola, wyniańczył trud Nie boję się niczego!