Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/62

 — Pójdę już sama — szepnęła bohatersko.
 Podali sobie ręce i wtedy dopiero, pod wpływem żalu i tęsknoty, oczy młodzieńca zaczęły ją prosić o coś, gorące, smutne, rozkochane.
 Ona zrozumiała tę niemą prośbę i bardzo blada, jak zwykle, gdy była wzruszoną przytuliła się do jego piersi.
 Pochyliła się i słowa nie mówiąc na dolę wspólną, a ciężką, dał jej pierwszy pocałunek.
 — Kiedy cię zobaczę, najmilsza? — spytał cicho.
 — Nie wiem — odparła smutno.
 — Nie wytrzymam długo — skarżył się.
 — Przyjdę do mamki.
 — A jeśli cię nie uwolnią?
 — Przyjdę, bo panu będzie smutno.
 — Powiedz mi: Sewer, na rozstanie... — prosił.
 Cichutko nazwała go po imieniu.
 — Pójdę już — rzekła z wysiłkiem.
 Raz jeszcze do piersi ją przycisnął i odeszła.
 Obejrzała się za nim i uśmiechnęła się rzewnie zdaleka, potem go przed jej wzrokiem zboża zakryły.
 Od tego dnia Kostusia stała się jeszcze słodszą, jeszcze cierpliwszą. Robota paliła jej się w ręku, domowi zwalczeni byli jej uprzejmością i dobrocią. Ciotka nie potrafiła się gniewać nawet, a wuj pewnego dnia z uśmiechem zauważył.
 — Ładny motyl będzie z Kostusi-poczwarki. Skąd ona czerpie ten swój humor złoty i takie uśmiechy? Słowo daję, udała mi się wychowanka.
 Wobec Feli tylko chwiał się humor Kostusi i z Kaziem dawne swobodne stosunki nie mogły się