Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/84

 — Straszne rzeczy robi! Ludzi zabija, sam siebie kąsa, gorzej zwierzęcia.
 — Strach! A ty jego widział kiedy?
 — Widział, jak go tu nieśli, dziesięciu ludzi. A on się jak wściekły pies pienił.
 — To on tutaj siedzi?
 — Aha! Przez okno jemu sam pan jeść nosi.
 — Żeby jego zobaczyć, co on tam robi?
 — Można. Ja się o mur oprę, a ty mi na ramionach staniesz i zajrzysz przez okno. A potem ty mnie potrzymasz, a ja zobaczę.
 — A jak on na nas wypadnie?
 — Głupiś! To przez kratę nas nie dostanie...
 Sewer słuchał, a po chwili ujrzał, jak do jego więzienia zajrzała głowa wiejskiego pastuszka. Dziecko ze strachu wstrzymywało oddech i wielkiemi oczami przyglądało mu się ciekawie.
 Wtedy poczęło mu się już na serjo w głowie plątać.
 Warjat, warjat, warjat!
 Co to? Kto warjat? On? Co to warjat? On?
 Co to znaczy: on? Kto to: on! Warjat! Co to warjat?
 I tak dalej, to samo wkółko jął sobie powtarzać, bezmyślnie, machinalnie wreszcie.
 W mózgu jego światło gasnące zatoczyło parę ostatnich kręgów i zapanował mrok.
 Od więzienia jego upłynął właśnie miesiąc.