Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/89

i mocne poty. Obudziwszy się, zażądała jeść. Była uratowana. Poznała mamkę i spytała, co się z nią działo, potem zasnęła znowu.
 Dziesiątego dnia po zasłabnięciu wstała wreszcie, jak źdźbło wątła. Ucieszyła się widokiem słońca i uśmiechnęła do mamki.
 — Dobrze mi — mówiła, mirt swój gładząc wychudłemi rękami. — Jutro już do roboty pójdę. Pewnie bardzo na mnie się gniewają. Tyle czasu zmarnowałam. Nie dowiadywał się nikt o mnie?
 — Panicz przychodził. Wczoraj wyjechał.
 — Wyjechał! — powtórzyła Kostusia smutno.
 — Pożegnać ciebie, zazulo, chciał, ale ja nie dopuściłam, bo spałaś.
 — A więcej nikt nie przychodził?
 — Nie, nikogo nie było.
 — A tobie, mamko, nie bronili przyjść?
 — Sam panicz po mnie przyjechał.
 Kostusia umilkła i długo wahała się z pytaniem, które ją męczyło od pierwszej chwili odzyskanej przytomności.
 — Mamko, — szepnęła wreszcie — widziałaś ty jego?
 Stara przysunęła się do niej bliżej.
 — Widziałam. Wyglądał ciebie, kwiatuszku, całą niedzielę.
 — A potem już nie przychodził?
 — Nie widziały go więcej moje oczy.
 — Mówiono mi, że pojechał daleko! Ale to nieprawda! Nie pojechał on, ale go coś złego spotkało.
 — Czemu, robaczku?