Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/122

 — Nie znam wszystkich tutejszych burżujów. Komendant to załatwi.
 — Zawołam tedy furmana z Zalesia, żeby bagaż zabrał.
 — Bagaż ma być także na posterunku. Niech go pan ze sobą zabiera.
 Doktór stracił cierpliwość.
 — I ja i bagaż pojedziemy na posterunek. Może pan eskortować.
 Wyszedł za budę stacyjną i obejrzał się, szukając bryczki i furmana. Ale stał tam tylko wóz kilimkiem przykryty i chłop ćmiący fajkę.
 — Czy niema koni z Zalesia?
 — A ot — ja — odparł chłop, zabierając koniowi siano z przed pyska i pakując je do wozu.
 — Zabierzcie moje rzeczy i jedźcie na posterunek policji. Daleko to?
 — A ońdzie! — wskazał chłop jeden z domków za stacją.
 Zajechał tedy doktór Kulesza, eskortowany przez policjanta, i znalazł się w izbie niechlujnej przed obliczem komendanta.
 Zaczęło się znowu przeglądanie dokumentów, tak podejrzliwe i szczegółowe, jakby każdy mógł być falsyfikatem, potem rewizja strzelby, sprawdzanie firmy i numerów — potem przetrząsanie kuferka. Rzucili się jak na łup na lornetkę polową, żądając kwitu, gdzie i kiedy była kupiona.
 Doktór ruszył ramionami.
 — Mam ją od dwudziestu lat, a gdym kupował, nikt nie brał ani dawał kwitu.