Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/124

 — Toście także do Rosji uciekli?
 — Jak i wszyscy.
 — A teraz służycie w Zalesiu?
 — Nie, pan mnie najął, żebym pana z kolei przywiózł.
 — Konie bardzo zajęte?
 — Nie, koni to tak jak niema. Sprzedał pan po Wielkiejnocy. Zostało tylko dwie pary, a teby na stację nie zaszły.
 Zamyślił się doktór Kulesza, obejrzał wkoło.
 Jechali to piaszczystą wydmą, to grobelkami — objeżdżali bagna, grząskie wypasy. Mało co było uprawnych pól, dużo haszczów, łozy, całe łany niekoszonych traw zeszłorocznych — pustka, ruina.
 W jednem miejscu chłop biczem wskazał na łan, poznaczony kopczykami.
 — A to folwark od Zalesia, co na kaznę zabrali.
 — Dla żołnierzy?
 — Nie wiem, czy to żołnierze. Byli jacyś panowie — pochodzili, popatrzyli i pojechali. Dwa lata tak stoi. Gmina chciała na trzeciak siać, ale nie pozwolono.
 — Macie wójtów teraz i radę gminną. Sami się rządzicie.
 — Za carskich czasów to samo było — tylko teraz dwory do gminy należą. Ja w radzie też jestem.
 — To dobrze się czujecie pod polskim Rządem?
 — A, kto dolary ma, temu dobrze, a kto kradnie, to temu też dobrze. Niema nijakiej różnicy, tylko wódka podrożała i zarobków niema.