Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/131

młodszy. Obadwa w kurtach z szarego samodziału i mocno sfatygowanych butach.
 Ukłonili się w milczeniu, zajęli swe miejsca i zaczęli jeść prędko i chciwie.
 — Skończyliście? — spytał ojciec.
 — Nie skończyłem, ale konie ustały — nie wiem, czy zabronujemy do wieczora! — odparł starszy tępym, apatycznym tonem.
 — Na jutro gmina żąda koni dla dostawy drzewa do starostwa! — rzucił młodszy z dzikim błyskiem buntu w oczach.
 — Przecie już trzy razy posyłaliśmy! — stęknął Niedobitowski.
 — Gmina już dała 1500 podwód, ale zawsze mało. Żądają teraz dwustu.
 — Żebyż choć posiać dali!
 Starszy ruszył ramionami.
 — Nasze konie trzy dni stracą z tem drzewem.
 — Mało macie koni? — spytał doktór.
 — Sześć już tylko zostało. Trzeba było sprzedać cztery najlepsze na podatki.
 — Ale przez to gospodarstwo cierpi.
 Młodszy zaśmiał się z goryczą starości.
 — Nasze gospodarstwo już zaraz przestanie cierpieć, bo go wcale nie będzie.
 Niedobitowski spojrzał znacząco na syna, a ten schylił głowę i umilkł.
 Dziewczynka sprzątnęła i zmieniła talerze i podała na stół misę klusek z serem.
 — Panna Maniusia wyrosła na pilną gospodynię! — rzekł uprzejmie doktór.