Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/132

 — Pracujemy wszyscy! — odparła poważnie.
 — Wacku, — zwrócił się Niedobitowski do młodszego — zaprowadź pana doktora na kaczki.
 — Służę wieczorem na ciąg.
 — Na cietrzewie już za późno?
 — Małe toki. Mnóstwo cietrzewi przepadło w pożarach lasów.
 — To się las kilkakrotnie palił?
 — Pierwsi palili Moskale i uchodźcy — potem Niemcy, gdy palili łąki — wreszcie bolszewicy w dwudziestym roku. Nie las to, a czarne szkielety, tak zniszczony, że nawet pomimo najlepszej chęci i starań rząd polski nic nie znalazł dla chłopów na odbudowę. Cztery razy sprowadzał różne komisje i polskie misje Metodystów — i nic wziąć nie mogli.
 — Ale zagajniki puściły się bujnie i już tak strasznie nie wygląda! — rzucił Niedobitowski.
 — A susz można wyprzedać! — pocieszał doktór.
 — Kupców na drwa niema, a chłopi wolą kraść, niż kupować — wtrącił apatycznie starszy.
 Obiad był skończony, gdy psy podniosły larum i przed ganeczek zajechała furka, a na niej jakiś jegomość w czapce z orzełkiem i skórzaną teczką pod pachą.
 — Urzędnik! — szepnęła Niedobitowska, blednąc.
 Gospodarz wyszedł naprzeciw, chłopcy zniknęli w kuchni — pani domu spiesznie sprzątała.