Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/147

grząskie łąki — góry piaszczyste — resztą mało amatorów się obdzieli. W masie, przy naszem skromnem życiu i małych potrzebach, to jakoś się trzymało, ale jak się rozdrobi, będzie nędza i nie wiem, jak wydrą podatki. Boć jak nie stanie obszarników, trzeba będzie ulgi dla małorolnych skasować i opodatkować osadników. Zresztą, co się mamy tem kłopotać. Nas już wtedy tu nie będzie!
 Wyjechali na szeroki stary trakt pocztowy, sadzony niegdyś w cztery rzędy brzóz, z których niektóre dotąd dogorywały, i nagle Maniusia roześmiała się radośnie, wskazując na postać ciemniejącą na ścieżce.
 — Tatusiu, stryj Erazm idzie na Mszę!
 Zamruczał coś Niedobitowski, patrząc w przeciwną stronę, na jakieś błotniste haszcze, ale doktór się zaciekawił.
 — Co? Wrócił pan Erazm z Francji?
 — O już dawno i objął swoje Daremne. Spalili mu folwark kozacy przy cofaniu Rosjan, a uchodźcy pokradli inwentarz. Niema nic!
 — A humor, ten nieoceniony jego humor?
 — Humor został, tylko się zmienił na niedający się spolszczyć: Galgenhumor.
 Popędził szkapy i dopędzili pieszego wędrowca.
 — Stryju, proszę siadać! — wołała Maniusia.
 — Kiedy mi się spieszy! — odparł, ale spojrzał na wóz i roześmiał się.
 — Dalibóg, doktór Kulesza. Nie wiedziałem, że doktór urządza wyprawy w dzikie kraje. Czy to badania antropologiczne, czy zoologiczne?