Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/228

 — Za podwody czasem dostaje się kolbą po grzbiecie, ale czasem można i zarobić.
 — Zostawili u Szopów trzy konie, jak smoki poranione, kalekie, za darmo. Jeden ostanie, wart brat bratu trzysta.
 — Za karabiny płacą po sześć rubli. Jak się uda, to i tuzin można znaleźć.
 — Do roboty przy fortach, dobrze płacą.
 Słyszał te mowy i kanonik, i dziedzic i Jóźwikowski, słyszeli i te cichsze szepty o trupach, o grzebaniu, o butach, o złotych markach... Milczeli, unikali się oczyma.
 Nagle dziedzic spojrzał mocno w oczy Jóźwikowskiego i rzekł z cicha a dobitnie:
 — Słyszy pan ich?
 — Słyszę.
 — No?
 — Co robić. Odarci, obdzierają.
 — Pójdziesz pan z nimi?
 Jóźwikowski głową potrząsnął.
 — Ani ja. Uważa pan, dlategośmy też dla Jawornicy potrzebni. Rozumiesz pan?
 — No przecie.
 Wzięli się znowu do roboty. Po posadzce kościelnej chrobotały już miotły, stał dom Boży pusty, zniszczony, ale czysty już, i kanonik z wikarym rozglądali się, jak gospodarze, radząc, od czego naprawę zacząć.
 — Skończone! — zawołał dziedzic.
 — Ho, ho, ho — zaprotestował kanonik. — Stajnię uprzątnęliście, a teraz dom Boży trza od-