Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/34

więc zdecydowałem na piechotę. Ale i piechota nie znalazła ryzykanta, bo mróz był i zamieć i do osad parę wiorst. Ofiarował się jeden Żyła.
 — Żyła! Toć on luter! — wykrzyknął prefekt.
 — Polski, śląski luter. Poszliśmy. Całą drogę w dzwonek bił — a wracając nad ranem — to wkońcu prawie mnie niósł — takem zesłabł.
 — To jeden! — pomyślał prefekt.
 A na drugi dzień zagadnął Matuska.
 — Duch się wam stłukł, chłopcy?
 — E nie — tylko nie wyszło! Do mnie z wieczora przyszedł „Niemca“ synek i skomle i prosi, żeby go w matematyce podciągnąć. A ma już dwie dwójki i drugi rok w klasie. Po sprawiedliwości niechby „Niemiec“ za mnie beknął. Ale mi to skamlanie we wątpiach kręciło — więc mówię: Siadaj i dawaj zeszyt. No i tak do Pasterki zeszło — i tamci się do startu nie zgłosili.
 — To dwóch! — pokręcił głową prefekt.
 Wroński mu się widocznie wykręcał, z oczu schodził, z klasy zmykał. Przecie go raz przyłapał.
 — Nieczyste masz, chłopcze, sumienie. Coś zbroił w wigilijną noc?
 — Kiedy mnie wstyd, proszę księdza prefekta.
 — Amory! — ksiądz grozi palcem.
 A Wroński się śmieje.
 — Ale — amory! Tobym jakoś zmieścił ze wszystkiem, a potem się wyłgał. Ale to ani wyznać bez pośmiewiska. Ksiądz nikomu nie powie?