Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/80

 Lampa wieczysta poczęła blednąć, bo światło objęło, rosło, potężniało na Obrazie.
 Aż zabłysł jakby słońce — i wystąpiła zeń w swym Majestacie: — Królowa.
 Chór daleki, z Nieba idący, tysiącami głosów powitał Objawienie: Bogu Rodzica, Dziewica.
 A wśród tego chóru całego narodu Świętych obcowania uderzył dzwon zakrystji.
 Czworo pacholąt wyszło niosąc mszał, kadzielnicę i zapalone świece.
 Znajomi byli.
 — Obrońca Lwowa, Płocka, Warszawy! — rzekł Książę, oczami jasnemi ich witając.
 — A ów czwarty Jagiełłów wnuk, wileński młodzieńczyk! — szepnął Adam.
 — Dwóch księży — bacz, Janie, — toć od Was z Warszawy.
 — On ci! Ksiądz Skorupka nasz! A ów drugi, prałat.
 — Butkiewicz, męczennik! — rzekł uroczyście ksiądz Piotr.
 Adama oczy utonęły w Obliczu Królowej i wniebowzięty szeptał.
 — W dzień zgiełkliwy służą Ci śmiertelni, a w ciszy nocy nieśmiertelni. Twoi dworzanieśmy, Najjaśniejsza Pani, i nieustanny w sprawowaniu służby naród nasz na Twym Królewskim Dworze. My Twoi — Tyś nasza!
 Dotknął jego ramienia Kościuszko.
 — Rada Koronna jest! — rzekł uroczyście. Bo oto na dźwięk mszalnego dzwonka, weszli