Strona:Maria Rodziewiczówna - Róże panny Róży.djvu/94

 — Jak sobie chcesz. Byle już nie wędrować.
 — Słyszysz — gęsi ciągną! Wiosna.
 — I już u siebie! — odetchnął z głębi piersi.
 Ruszyli dalej i Niedobitowski odnajdywał:
 — Był krzyż przy zawrocie. Dalibóg stoi! Potem droga z topoli — droga jest — topoli niema — potem już opłotki i lamus przy bramie. Rozumie się, płotów niema, ale krzaki są — no i lamusa niema. A ot z domu coś sterczy — murowany był — ostał. Aha i psy są! No to i jakieś ludzie żyją. Nie będziem w wierzbie nocować! Dobra nasza, Jasiek!
 — Da Bóg i ojciec żyje i pan Saturnin Kałaur myśli owies siać. Nu, sobaki — my swoje pany! Nie obrywać amerykańskiej garderoby, choć wam cudzo cuchnie!
 Ale psy obstąpiły ich z jazgotliwem ujadaniem, więc Niedobitowski jął wołać znajome nazwy:
 — Hałas, Lutnia, Kaktus, Chryja!
 I oto jeden z psów ucichł, obwąchał go, skoczył na piersi skomląc, reszta ucichła.
 — Dalibóg to Kaktus, kolega na kłapaki. Poznał, psia dusza, po siedmiu latach. Poznał.
 Głos Niedobitowskiego się załamał — objął psa za szyję — odchrząknął.
 — No, prowadź, sobako. Ale śpią twardo.
 Podeszli pod sam dom. Stał, ale wygląd zmienił. Ganek środkowy i drzwi wchodowe zamurowane były cegłami — większość okien podobnież. Na końcu parę okien miało okiennice z grubych bali, a w nich otwory.