Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/107

 — Iii — taka tam moc, kiedy się prawujesz — taka tam ochrona, kiedy ja, ot, świadczyć za tobą muszę.
 — Masz milczeć i spełniać, co każę.
 — To pocoś uczył i gadał, że my bracia i równi? Tamten mnie bił, to i jego pobili — a tyś mnie uczył i nauczył — to ty mnie już nie potrzebny. Ja tutejszy był, tutejszy zostanę — ot, co ja świadczę — w prawdzie.
 Od majestatu rozległ się głos potężny — jakby dzwonu:
 — Tutejszy był, tutejszy jest, tutejszy zostanie.
 A za nim drugi powtórzył donośny jak bojowa surma:
 — Kto był na początku, ten trwać będzie do końca. Kto przyszedł — odejść musi.
 Kuźma oczy podniósł ku majestatowi — i ujrzał, że siedziały tam w chwale i wyrok wydawały dwie niewiasty.
 I wtedy, nie wezwany, ani przymuszony pokłon im dał.