Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/131

dzić, a raczej dreptać i podskakiwać po swojemu, i skrzywił się.
 — Paskudztwo — zdecydował. — Ciężko, ciasno, gorąco, twardo. Nie, nie chcę!
 I zrzucił buty.
 W tem się znów ukazało, że był równie głupi jak Choczka, bo z jego głupoty on jeden jedyny nie skorzystał.
 Pozostali na pagórku. Choczka zapatrzył się przed siebie i zadumał, pasterz niedługo jednak w spokoju się utrzymał. Obiegł swą trzodę, parę razy z bata palnął i, wróciwszy, spytał:
 — A gdzie ty ze skrzypką idziesz?
 Nie otrzymując odpowiedzi, trącił zamyślonego.
 — Co ty? Zasnął?
 — Nie, tak sobie słucham.
 — Aha, grają muzykanty. A może ty zagrasz?
 Choczka wziął skrzypce, spróbował i przestał.
 — Czegoś wstydno pod niebem grać. W chacie, na weselu, to pasuje — a tutaj — jakoś nie!
 — Tak i prawda! — potwierdził Niechoczka.