Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/147

cie do rzeczywistości. O tem roją pensjonarki — i tyle!
 — Ejże — nie bluźnijcie. Szczęścia pełen świat.
 — Gdzie? Jak? Przecie nie dla kobiety niewolnicy!
 — Nie dla pracującej na chleb powszedni.
 — Nie dla żony i matki, obarczonej obowiązkami.
 — Nie dla pozbawionej opieki wdowy!
 Każda energicznie, z oburzeniem protestowała.
 — Nie udawajże ty i nie wmawiaj w nas, żeś ty taka szczęśliwa.
 — Nie wolno mi!
 — Kobieta, która zostanie samotną, jak ty, nie może czuć się zadowoloną i szczęśliwą.
 — A przecież wy nie samotne — powiadacie, że szczęście nie dla żony i matki, obarczonej obowiązkami.
 — To co innego. Nie zrozumiesz naszych rozkoszy macierzyństwa.
 — A skądże wy macie rozumieć moje rozkosze? Ja szczerze, otwarcie przyznaję się do szczęścia, bo je odczuwam i posiadam.