Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/165

 — Lizogubow.
 — No i wszystkich wypędzili?
 — Nie. Lifszyc się zaparł, Lizogubow się wykręcił. Zwalili wszystko na mnie.
 — Bardzo słusznie.
 — To był z ich strony niecny postępek.
 — A ty się czego spodziewałeś? Walczyliście za wolność całej ludzkości — oni przedewszystkiem swojej bronili i obronili. Byłeś najgłupszy — toś przegrał. Tylko nadal bądź ostrożniejszy. Lifszyc ma tedy pieniądze, Lizogubow plecy — a ty, jak nie będziesz miał także czegoś — to wiecznie w ciurach za nimi będziesz chodzić i służyć za ofiarnego kozła.
 Teraz niełaska rodziców spadła z całą siłą na chłopaka. Matka wzdychała i płakała, ojciec — gdy się odzywał, to z oburzeniem, lub niechęcią.
 Co miał robić, dokąd iść? Wszystkie szkoły były dlań zamknięte — żadnej karjery!
 Czuł się bezczynny, zgnębiony, przechodząc od wściekłych wybuchów zemsty i zawziętości do apatji, od szału do łez. Zwierzenia czynił przed dziadem.