Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/166

 — Żebym cośkolwiek miał, tobym poszedł w świat, tobym coś działał, oświecał tłumy — czem są, a czem być powinny.
 — A ty sam wiesz, czem jesteś?
 — Jestem spętaną siłą — jestem niewolnikiem.
 — Dobrze — ty — to prawda! A czemże być powinieneś?
 — Człowiekiem wolnym!
 — I to słuszne. Tylko ci zatem brak — tego „cośkolwiek“, co tak nazywasz.
 — Swobody i pieniędzy!
 — Mój chłopcze, to ci właśnie odebrali twoi kamraci, Lifszyc i Lizogubow. Możebyś z czemś innem i z kimś innym szedł w bój. Niech ci się nie zdaje, że wynalazek swobody i wolności zrobili Lifszyce i Lizogubowy. Byli i przed nimi tacy, co o to walczyli, składek nie mydlili — i za plecy niczyje się nie kryli.
 — Dziadunio opowiada stare dzieje. Tamto już minęło, nie wróci. Teraz trzeba wyzwalać świat cały, wszystkich.
 — Więc się nie buntuj i nie wściekaj. Wyzwoliłeś sobą swoich kolegów. Czekaj cierpliwie — jak im będziesz potrzebny — to ci dadzą pieniędzy i swobodę.