Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/174

 — Ona!
 — Ona! — potwierdził dziad. — Gniazdo — wiadomo — orlicy. — A ona pobladła.
 — Ja najmłodsza, najsłabsza, najmniej umiem!
 — Nieprawda. Choć najmniej umiesz — najwięcej zrobisz roboty — bo jej najwięcej masz.
 — Rodzice mi nie dadzą nic robić, nie pozwolą. Oni się boją, oni żałują — a ja nie potrafię tak żyć.
 — Cóż chcesz? Lamus ci dam, ze wszystkiem, co w nim jest! Możesz sobie w nim rządzić jak chcesz.
 — O dziaduniu! Czy potrafię? Wszystko to zachować trzeba.
 — Rozumie się! — rzekli bracia.
 — A mnie w nim przestrzeni trzeba.
 — Schowamy skrzynie do lochu pod ziemię.
 — Pilnuj, by rdza i mól nie zniszczyły — rzekli bracia.
 — Upilnuję. Ale mi i światła w nim trzeba, a tam w okienkach kraty.
 — Pocóż ci tyle światła?
 — Bo zeń ja szkołę zrobię.
 — Szkołę! — zadumał się dziad — i pa-