Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/187

lokatora, bo i Wołodię zabrał Makarewicz sobie do pomocy i na mieszkanie. Borucki, jak zwykle, dzień spędzał w „kamerze“, wieczorem pisał — w dworku było pusto i cicho.
 Pewnego wieczoru przybiegł Wołodia.
 — Wiecie, do stanu przyprowadzili z powiatu jakichś buntowszczyków — na posielenie tutaj.
 — Co gadasz — czy to u nas Sybir! Pewnie aresztanty etapem idą.
 — Nie, jej Bogu — tu zostaną. Trzech — takie bure sukmany mają i pasy — nie tutejsze. Z Polszy buntowszczyki — mówił prystaw.
 — Awantura, jeszcze jakie rozbójniki — miasteczko podpalą. Słyszysz, tatku!
 — Słyszałem. Mówili w policji, że przyjdą. Tu ich zesłali na cały rok.
 — Kto oni tacy? Co zrobili?
 — Uporne uniaty z Siedleckiej guberni.
 — Gdzież to? — spytała Emilka.
 — Głupia ty! — pochwalił się Wołodia. To w Prywiślińskim kraju.
 — To oni nie ruskie już, a jakie?
 — Ruskie — ale nie chcą do cerkwi chodzić, i przysięgać. Bez wiary żyją.