Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/194

bronili kobietom rozpytywać, i słuchali z za drzwi. Kilku starych mieszczan przychodziło, kilka kobiet, ale, rzecz dziwna, po miasteczku nie rozchodziły się plotki — do urzędu nikt nie donosił.
 Zapadały w serca słowa, dziwy, i tlały cicho. Przeszła tak zima. Wiosną zjawił się Borucki do „prystawa“ z prośbą o paszport dla chłopca do Warszawy. Zdumiał prystaw.
 — Do Warszawy! Cóż on tam — na służbę?
 — Na naukę — do ogrodnika.
 — Także rozum! Lepiej w telegrafisty poślij — dostuka się czego.
 — Chłopiec chce między swoich.
 — To wam swoje w Warszawie? Nu, nu!
 — Tutaj-że nam też wszystko zagrodzone — miejsca niema.
 — Bobyście raz stare głupstwa zmazali. W ruskim kraju trzeba ruskim być. Inaczej nie będzie.
 — To kiedy tak — niechże chłopak jedzie, gdzie chce.
 — Stary durak! — zamruczał prystaw i kazał paszport wydać.
 Borucki dobył z kuferka pieniędzy, Sko-