Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/236

stygmatem męczeństwa Ciemniewa, koniecznością doli!
 Złym obywatelem, zdrajcą był ten, co śmiał tknąć takich pamiątek i klejnotów.
 Malkontenci ścichli, powinni byli się nawrócić, przynajmniej zaprzestać wywrotowej roboty.
 Uczynili jednak rzecz niesłychaną: ożywili Ciemniew. Gawędom nie było końca, szczególnie projekt tego ostatniego był przedmiotem ożywionych rozpraw: Wszystkim kazać pracować! Tyle ziemi zająć kanałem!
 Bogaty Jan czerwieniał z oburzenia.
 — To ja, panie, jak cham z łopatą mam pracować. Kopać rów! Mnie i tak dobrze. Cóż to! Jakiem prawem! Kto mnie zmusi!
 A leniwy Paweł mówił:
 — At, przywykło się już! I tak wieku dożyjemy.
 A biedni i małorolni klęli:
 — Ale będziemy kopali, żeby bogacze jeszcze bogacieli! Sobie osuszym zagon, a im sto! Niedoczekanie! Za ich pieniądze i namową ten szczeka, nas tumani!
 A inni perswadowali:
 — Osuszyć! Aha, a wtedy pijawki przepadną! Pijawki same się hodują, i my z nich