Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/26

i rzecz. Pogrzeb pana doktora nie my urządzamy i robimy. Jego grzebie Kodymno; my z księdzem i policją radziliśmy nad porządkiem pochodu.
 — Jakto... niby? — spytał, nie rozumiejąc, Jóźwicki.
 — „Ojca chowają dzieci!“ — tak mi rzekli senjorowie robotników, miasteczka i wsi okolicznych po śmierci pana Kazimierza. Pani przyznała im prawo.
 Jóźwicki poczuł się wzruszonym.
 — Wynagrodzę im to po królewsku! — rzekł.
 Włodarski brwi zmarszczył, ale nic nie rzekł.
 — Nie masz wieści od Ławrynowicza? — spytała staruszka.
 — Nie... jedzie napewno. Rano będzie.
 — Czeka mama jeszcze kogoś?
 — Wychowaniec Kazia, doktór. Już drugi rok praktykuje w Łodzi.
 — Słyszałem o nim. Bardzo zdolny i wzięty.
 — Ojciec jego jest dotychczas mechanikiem u nas w fabryce — rzekł Włodarski.
 — Mamy kilkunastu ludzi z Królestwa, reszta już wszyscy tutejsi.