Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/27

 — Pan mówi: „już“. Więc przedtem byli wszyscy z Królestwa.
 — Nie... przedtem byli sami Czesi i Niemcy.
 — Dużo państwo zatrudniają ludzi?
 — Trzysta rodzin!
 — A pan już dawno pracuje?
 — Już piąty rok.
 — Pan studjował w kraju?
 — Skończyłem politechnikę w Dreźnie, wprawiałem się jeszcze w Czechach, byłem rok w Anglji.
 — I to pierwsza pana posada?
 — Pierwsza i ostatnia. Jestem ze szkoły doktora. Tu wzrosłem, tu zostanę!
 Obejrzał się po ścianach z jakimś serdecznym smutkiem, potem spojrzał na staruszkę i rzekł:
 — A pani nic nie je! A pani obiecała!...
 — Piłam herbatę, doprawdy, piłam! Wyście też obadwaj pomęczeni, i tak już późno. Zaprowadzę cię na spoczynek, Adamie... Taką miałeś daleką i nużącą drogę!...
 Zapaliła świecę i poprowadziła go przez sień do narożnej izby, która widocznie była gabinetem doktorskim. Posłanie znalazł