Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/30

 — Jest, i dyrektor fabryki przeznaczył do niego swe konie, ale będzie chyba tylko dla formy.
 Weszli do jadalni. Staruszka robiła herbatę, ubrana w czerń, którą wczoraj sobie poszyła, spokojna; chciała się nawet do syna uśmiechnąć, ale nie zdołała, kurczowo zadrgała twarz tylko.
 — Już dziewiąta, a Ławrynowicza niema! Spóźni się! — rzekła.
 — Ot i jest! — zerwał się Włodarski, wyjrzawszy oknem.
 Od furty szedł barczysty, elegancko ubrany mężczyzna, za nim dwóch ludzi niosło spore kufry.
 Po chwili nowo przybyły wszedł do jadalni i przypadł do kolan staruszki. Nie płakał, przez chwilę nie mówił nic, tylko jej ręce całował.
 A potem ozwał się drżącym głosem:
 — Depesza o chorobie nie zastała mnie w domu, a po tej drugiej zabawiłem dwa dni, żeby sprawy uporządkować i już nie potrzebować wracać.
 — Już nie odjedziesz?
 — Jakeśmy postanowili. Bodajem tylko potrafił tem się stać, czem on był!