Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/80

 Aż oto, gdy mijał figurę u rozstaju, wstała z głazu, który tam leżał, kobieta i zawołała na niego:
 — Gospodarzu dobry, podwieźcie mnie krzynę!
 Chciał minąć obojętnie, ale spojrzał na nią, i tak mu się jakoś litościwie zrobiło w duszy, że stanął.
 Kobieta lekko skoczyła na wasąg, i ruszyli.
 Konie parsknęły wesoło, zastrzygły uszami, a wreszcie zarżał prawy kasztanek, jakby na ochotę, choć błota miał w kolana, a wyboje bezdenne.
 Jan się obejrzał na kobietę; uczuł chęć do rozmowy.
 — Zdaleka wy? Nie tutejsza?
 — Z dalekiej dali idę. Miejsca sobie szukam.
 — Toście w złą stronę zaszli. Tu wam chleba nikt nie da, bo sami nie mają. Ot, nahodowali kamieni; nic tu więcej niema u tych hultajów.
 — Niebożęta biedne! Twardy mają żywot — odparła litościwie kobieta. — Przecie i kamienie miłować można.
 — A toć miłują, miłują, chowają i szanują. Żadnego nie uprzątną! — zaśmiał