Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/86

 A wtem w progu stanął chłop blady, z próżnym workiem pod pachą, rozejrzał się, przełknął ślinę i, podrapawszy się w głowę, rzecze:
 — Przyszedłem do was pożyczyć pół korca żyta.
 — Pożyczyć! — zaśmiał się Jan. — A z czegóż oddacie? Toć jeszcze nie zima, i już swoje zjedliście!
 — A zjedli. Siedem gęb w chacie. Nie urodziło! Da Bóg lepiej na przyszły rok, to oddam. Tymczasem jeść trzeba — odparł chłop i stęknął. — Wy do zbycia macie, to wam nie bieda, jak mniej sprzedacie.
 — Pewnie, ale co zjem, to moje, co sprzedam, to też moje. Twoje u ciebie, nie u mnie. Idź, pożycz sobie u tych, którzy rozgrabili moją ojcowiznę. Lekko im przyszło, pewnie zabogacieli.
 — Dobrze wam drwić. Wiecie, że oprócz was nikt nie ma. Do kogoż pójdę? Co jeść dam, jak wy nie poratujecie? U mnie w chacie już trzy dni nie jedli.
 — A u mnie jedzą trzy razy dziennie to, com temi oto rękoma z tych kamieni, co wy hodujecie, krwawą pracą wydarł. Było tak samo robić, tobyście mieli, a nie chcie-