Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/101

wer już był z powrotem. Po prawicy ojca siedział obok Maryjki. Jasna jego, krótko ostrzyżona głowa, zarost, miastowa odzież wyróżniała go z pośród rodziny. Rozalka chętnieby się cofnęła, ale było już poniewczasie.
 — Pochwalony Jezus Chrystus — pozdrowiła.
 — Rozalka, czy upiór? — krzyknęła Maryjka.
 — A to dziw takie odwiedziny — dodał Andrzej z przyjaznym uśmiechem.
 — Do chleba i strawy prosimy — rzekł Jan stary.
 Wawer wstał z miejsca obyczajem światowym.
 — Usiądźcie — poprosił.
 — Jeszczeby — oburzyła się Maryjka. — Macie, jak dla jakiej królowej, miejsca ustępować? Zmieści się koło mnie.
 — Dziękuję — rzekła dziewczyna. — Przepraszam, żem wieczerzę przerwała. Do gospodarza mam interes.
 — To gadaj dziecko.
 — Darujcie, że was do sieni pofatyguję.
 — Oho, aż takie sekrety — zaśmiała się Maryjka.
 Stary wstał i do czarnych sieni za nią wyszedł.
 — A tam kto stoi na dworze? — zagadnął.
 — To ja, ojcze, Marcinek!
 — A ty, z aresztu! Bracia twoi nawet tej nazwy nie znali, a ty mi wstyd i hańbę do chaty nanosisz. Złodziej Karewis, włóczęga, szelma! Chodź tutaj! Bili cię w gminie rózgami, skosztujesz ojcowskiego rzemienia! Chodź bliżej! Słyszysz?