Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/103

A toć Maryjce w tej chacie swojsko — dodał Andrzej wesoło.
 — Rzadki z was gość, to choć siłą zatrzymamy — Piotr wtrącił.
 Obstąpili ją od progu wszyscy.
 — Ej, to ją tak kawaler płoszy — zażartowała siostra.
 Ogólny śmiech przyjął uwagę.
 — A toż cię nie zje!
 — Ktoby taką ładną dziewczynę jadł? Ino popatrzeć i oblizać się — zaprzeczył Wawer.
 Rozalka wreszcie uległa. Posadzono ją u stołu. Jan jej sam chleb i misę podsunął.
 — A Krystof doma? — spytał.
 — Na robocie.
 — Coś on zmarkotniał temi czasy.
 — Niewesoła dola bez roli, bez konia, bez chleba.
 — I bez Magdalenki — wtrąciła Maryjka.
 — Oj, tyle biedy! — Andrzej się odezwał. — Jesienią swaty pośle, to mu ją dadzą. Żadna osobliwość.
 — Nie dadzą! — szepnęła Rozalka. — Szluguris już się upewnił. Głośno opowiada.
 — Moc wesel tej jesieni będzie — zaczęła wyliczać Piotrowa. — Brodacz krawcównę bierze, a Józefów młodsza do Wisborów idzie. To dwa, a wdowiec Bukutis myśli drugą żonę brać, to trzy. U Szlugurisów będzie też huczne wesele, u Szwedasów to chyba dwa.
 — Jakie dwa?
 — Ano, Magdalenki i Jurgisa... Stary Rozalkę