Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/107

kompanji nie trzeba. Idźcie do Magdalenki bałamuctwa prawić.
 — Mnie do was ochota. Nie zostanie znaku, jak mi buziaka dacie.
 — Wstydu nie macie tak gadać, narzeczonym będąc.
 — Bóg wysoko, a panna daleko! — ze śmiechem odparł.
 — Tak wam się zda, a mnie inaczej. Idźcie swoją drogą.
 — Pójdę, jak na swojem postawię.
 Dziewczyna naprawdę się zlękła jego zuchwalstwa i złych oczu. Już prawie biegła, a on nie ustawał. Minęli całą wieś, dochodzili do jej chaty. Stanęła u furtki zdyszana.
 — Odejdźcie sobie — zawołała gniewnie.
 On zamiast odpowiedzi wpół ją ramieniem ogarnął, do twarzy się pochylił. Podniosła wtedy rękę i dała mu ognisty policzek.
 — Precz! Do Niemkini, zaprzańcze! Do miastowych dziewek! — zawołała głuchym od złości i zmęczenia głosem.
 Zachwiał się odrazu, ale taki zawzięty, nie puścił jej. W jedną żelazną dłoń obie ręce uchwycił i jak w kleszczach, ścisnął. Teraz była na jego łasce. Odchyliła twarz, ale on ją w szyję, we włosy całował, nic nie mówiąc.
 — Puśćcie! — zaczęła, wydzierając się z sił całych.
 — Nie męcz się próżno — rzekł. — Było po woli, na prośbę buziaka dać. Bijesz, za to po niewoli pocałuję.