Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/12

 — Coś ty przyniósł ze sobą?... — krzyknął Matschke.
 Lorenz uśmiechnął się tajemniczo i podnosząc skrzynkę, postawił ją na stole.
 — Dla panny Grety z dalekich stron przywiozłem... — rzekł, odkrywając zasłonę.
 — Ach, śliczności! — zawołała panna.
 Pudło okazało się klatką, zawierającą w sobie dwie wielkie, jaskrawe papugi. Na blask lampy poruszyły się żywo i wrzasnęły, jak na komendę, dzikim głosem:
 — Grete! Grete! Bu schönste! Du liebste!
 — Cha, cha, cha! — zaśmiał się całem gardłem Matschke. — Ucieszne ptactwo! Pewnie drogo cię kosztowały! Chociaż tam na południu pospolite to, jak nasze wrony. Dobrze bestje gadają. Można w salonie umieścić. No, no! Podziękuj, Grete! Możesz go pocałować.
 Lorenza twarz od rumieńca stała się prawie czarną. Panna ze spokojem Niemki i bez żadnego wahania i wstrętu podała mu do pocałunku pulchny policzek. Marynarz, nieprzygotowany widocznie do tego zaszczytu, nieśmiało i niezgrabnie odpowiedział wezwaniu.
 — Danke! — szepnęła panna, niewiadomo: za papugi, czy za buziaka.
 Matschke patrzał i śmiał się.
 — Schön! — wołał. — A teraz — punctum. Musimy jeszcze zastać Brucka «pod Rekinem», więc marsz! Dobranoc Grete. Jutro na obiad knedle tłuste być powinny.