Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/122

daleki grom. Wtedy zaczęli wszyscy biec, wyprzedzając się, śmiejąc, chłopcy gonili dziewczęta, kobiety starsze żegnały się pobożnie, gospodarze z niepokojem spoglądali w niebo.
 — Broń Boże nieszczęścia — szeptali.
 Dopadli wsi i zaczęli się po zagrodach rozbiegać, a wtem drugi i trzeci grom padł już bliższy i deszcz lunął strumieniem. Ale już wszyscy prawie byli pod strzechą.
 U Didelisów Jan stary nie na burzę patrzał, ale na swego Wawra, który z braćmi wpadł, jak z pola zszedł, z surdutem na ręku, z kosą w garści, spocony, zdyszany.
 — A ty, synku, gdzieś był? — spytał.
 — Kosiłem za Andrzeja — odparł, białemi zębami błyskając w uśmiechu.
 — Kosił, bezmała od ranka — potwierdził Andrzej.
 — A jak jeszcze! Za dwóch! Jakby z rodu nic innego nie robił! — dodał Piotr z chlubą.
 Kołodziej za głowę go rękami objął i do piersi przygarnął.
 — Takiś ty zuch wszędy! — radośnie się uśmiechnął.
 Błyskawica zajrzała do izby, rażąc oczy.
 — Zamknijcie, kobiety, drzwi i komin — Andrzej krzyknął.
 W izbie było prawie czarno. Zapalono gromnicę i garść ziół Maryjka rzuciła na węgle. Dzieci poczęły płakać, a starsi pacierz głośno odmawiać.
 Chata ich tyle lat i burz przestała. Czyż już dzisiaj ma jej być ostatni dzień?