Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/13

 — Pan Lorenz lubi wieprzowinę z kapustą — szepnęła tonem arcyczułym.
 — I owszem! Lubię i ja. — Chodźmy, chłopcze!
 Kapitan stracił swą swobodę i werwę. Ukłonił się w milczeniu i wyszedł ze swoim chlebodawcą.
 Humor mu wrócił w knajpie dopiero. Matschke umyślnie wiódł go przez całą długość sali, prezentował znajomym i zawistnym; witano go hałaśliwie.
 — Skąd, gdzie, jak? Czy to ty we własnej osobie?
 — Broń Boże, to nie ja, ale latający Holender — odpowiadał ze śmiechem, zamieniając uściski dłoni z kolegami.
 Nareszcie usiedli. Naprzeciw nich Bruck, antagonista Matschkego poznał kapitana i zakrył się ostentacyjnie gazetą.
 — Może pan potrzebuje fernambuku, panie Bruck! — spytał go dobrodusznie Matschke.
 — Oddawna zaniechałem podobnych drobnostek. To nie interes dla mnie — była opryskliwa odpowiedź.
 — Kto chce być bogatym, żadnym interesem nie pogardza — wygłosił Matschke sentencjonalnie.
 — Już jestem bogaty.
 — Wielkie słowo! Winszuję! — trącił swój kufel o kufel Lorenza.
 — Prosit!
 — Prosit!
 Wypił, oblizał się i rzekł:
 — Bogatym zostać łatwiej, niż bogatym pozostać. Pamiętaj to sobie chłopcze. Koń ma cztery nogi, a upada; człowiek ma dwie i łatwo może się potknąć.