Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/15

 — Brakuje nieco do miljona — śmiał się kapitan.
 — Serjo? Masz trzydzieści tysięcy?
 — Just połowę. Co pan chce? To fundusz! Miałbym więcej...
 — Żebyś poszedł do Brucka?
 — Nie. Żebym wykształcenie miał i naukę. Zacząłem od szorowania pokładu «Margarety». Daleka to droga do kapitaństwa.
 — Inni pokład całe życie szorują. Ale ty masz głowę i ja cię wychowałem. Znam się na ludziach. Cóż tedy myślisz dalej robić?
 — Dalej? Czy mi pan posadę wymawia?
 — Także brednie! Pytam, bo chcę twe myśli posłyszeć.
 — Dalej? Dalej? — powtórzył młody człowiek, jakby to pytanie raz pierwszy sobie zadawał. — Dalej będę pływał i pływał, dopóki starczy «Margarety», sił i towarów dla pana...
 — Cha, cha, cha! A na czemże bodziesz pływał? Alboż nie wiesz, że stary Dokman obejmuje «Margaretę»?...
 — Stary Dokman? A jaż co? — zawołał Lorenz, blednąc.
 Zamajaczyły mu w głowie fałszywe doniesienia, plotki, niewiara, utrata opinji.
 — Ty, mój chłopcze, nie popłyniesz już więcej, chyba dla własnej przyjemności.
 — Czym panu źle służył?
 — Jakiś ty dziecinny i niecierpliwy! No, pij i pamiętaj to sobie, że nasz cesarz zasłużonym swoim