Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/151

 — Będziesz do Szwedasów swaty słał?
 — Będę.
 — A Szluguris?
 — Szwedas musi ją mnie dać.
 — Lubisz ją tak bardzo?
 — Chcę mieć. Poniewiera ona mnie siła, oddam jej za wszystko.
 — Toci osobliwa twoja natura. Przecie jej bić nie będziesz, jak żoną zostanie.
 Jodas nie odpowiedział, ale znać było, że złe ma myśli pod twardą, zaciętą czaszką.
 Wieczór był późny i pogodny. Za Piłkalnisem już tylko pamięć słońca została w kilku czerwonych smugach. Po czystych, bezchmurnych niebiosach Wawer oczami powiódł.
 — Pogoda będzie jutro, wcześnie się księżyc wysunął... a taki jasny, choć mały — zauważył.
 — Trzeci dzień, jak nów nastał — odparł Krystof.
 Doszli do jego chaty.
 — Wstąpisz może? — zaproponował.
 — Z miłą chęcią.
 Znaleźli się w izbie pustej.
 — Rozalki niema? — zagadnął Wawer, po kątach spozierając.
 — Niema — odburknął Krystof. — Do miasteczka motki do farby poniosła. Wróci niebawem.
 Usiedli. Biały kotek dziewczyny przyszedł do Karewisa i na kolanach mu się ułożył. Jodas we włosy dłonie wsunął i rozparty, w ziemię patrzał. Rozmawiali o tem i o owem czas jakiś. Wawer wi-