Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/156

w moich latach będąc, lepsze dni zobaczysz. Tymczasem, jak mrówka pracuj, jak orzeł myśl, a jak wąż chytry bądź... Możesz odejść już!
 — Pójdźmy — szepnął Marcinek do Rozalki.
 Ona zwróciła się do Szwedasa.
 — Rufin mi kazał o nową przesyłkę się dowiedzieć, czy czego dla nas niema?
 — Jest gazet cały worek. Pod kamień go wsunąłem, naprzeciw Wawrowej kapliczki, przy drodze — od północy. Znajdziesz?
 — Znajdę. Rufin też wam pieniądze kazał wręczyć, ile zebrał przez ten czas. Przysłał mnie, bo u niego przed wieczorem dwóch z urzędu było, niby rzeźby oglądali. Ostrzec was polecił...
 — Dobrze. Nie przyjdę do niego tedy a jutro rano znowu jadę — pusty. W tamtą stronę.
 Ręką ku zachodowi wskazał.
 — Prędko będziecie znowu?
 — Dopiero na odpust Szydłowski.
 — Szczęść wam, Boże, i zdrowo odprowadź! Pochwalony Jezus!
 — Na wieki. Amen!
 Dziewczyna i Marcinek skłonili się i przeciwną stroną kurhanu poczęli schodzić.
 Podniósł się też i nieznajomy.
 — Czas i mnie — rzekł. — Droga na stare nogi daleka.
 — Podwiozę was — Szwedas się ofiarował.
 — By nas kto razem zobaczył? Pamiętacie, jak was przed trzema laty wzięli do więzienia i mnie pytali, czy znam Szwedasa i w jakich z nim jestem