Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/164

 — Słyszałem, że ojciec twój jest we wsi a że go trudno doma zastać, przyszedłem choć pod noc, bo mam do niego sprawę.
 Stary Szwedas podniósł się z ławy.
 — Wejdź i mów — rzekł.
 Jodas próg przestąpił, skłonił się gospodyni i czapkę w rękach mnąc, do stołu się zbliżył.
 — Mam do was, gospodarzu, interes, prośbę... — ozwał się niepewnym głosem.
 — Mów — Szwedas powtórzył.
 — Spodobała mi się dziewczyna wasza, więc o nią was proszę.
 Zatrzymał się, sądząc, że odpowiedź będzie jaka, ale stary milczał Juras w kąt się usunął a Barbara tylko, zaciekawiona, tamując oddech słuchała oczy wlepiając w twarz teścia.
 — Biedny jestem, jako wiecie, ale siły i zdrowia Bóg mi nie poskąpił. Sto rubli rocznie siekierą zarobię, chata i ogród jest, biedy wasza jedynaczka u mnie nie zazna, bom ani pijak, ani rozpustnik, ani hulaka, jako cała wieś mi to poświadczyć może Tak tedy z uczciwą prośbą do was przychodzę.
 Pochylił się do kolan starego, pokłonił się potem Jurasowi i Barbarze. Szwedas wyprostował się i ręce na piersi skrzyżowawszy, popatrzał mu bystro w oczy.
 — Wie-li o chęci twojej dziewczyna? — spytał.
 — Jako zwyczaj, do ojca wpierw przyszedłem.
 — Toś źle trafił, bo ja jej tobie nie dam.
 — Nie dacie? Innemuście obiecali?
 — Pierwszy się odzywasz.