Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/168

okienko i zajrzał do wnętrza. Rozalka była sama, pochylona nad robotą. Wydała mu się bardzo blada i mizerna. Przestraszyła się, gdy do niej niespodzianie przemówił.
 — Niema Krystofa? — zdziwiony spytał.
 — Niema.
 — Gdzie on?
 — Poszedł z wieczora na robotę do Ramuniszek.
 — Na długo?
 — Nie mówił.
 — Bodajby kark skręcił!
 Rozalka milczała, nie odrywając oczu od roboty.
 — Rachowałem na niego i nikogom do roboty nie zamówił. Teraz stracę dzień cały przez niego.
 — Mało co u was do końca braknie, o dzień jeden mniejsza — zauważyła.
 — Wyrachowałem do środy ukończyć, we czwartek poświęcić, a w piątek precz jechać. Dzień jeden dużo mi znaczy. Podłogi nieułożone i drzwi niewyrychtowane jeszcze.
 — Tak już prędko jedziecie?
 — Zda się, wielki czas. Cztery miesiące, jak tu siedzę. Już mi nawet od roboty odzież się porozpadła w strzępy i bielizna podarła. Już mnie znajomi nie poznają w mieście, jak takiego oberwańca zobaczą.
 — To źle was Maryjka dogląda.
 — Nie lubię nikomu sobą turbacji robić.
 Usiadł na ławce pod oknem i ku niej spoglądał.
 — Robotnica z was okrutna. Aż miło patrzeć, jak was to czółenko słucha.