Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/171

żem nikomu wiary nie dochował. Przekonacie się, żeście krzywdę mi czynili.
 — Ja was dawno przeprosić chciałam — szepnęła nieśmiało. — Nie chowajcie żalu! Takem w złości rzekła, niebacznie.
 Wyciągnęła do niego rękę i spojrzała tak poczciwie prosząco, że Wawrowi krew gwałtownie nabiegła do serca.
 — Rozalka — rzekł — byś wiedziała, jakaś mi ty miła!
 — Nie godzi się wam tak mówić — upominała, cofając się.
 — Ja wiem, ale żebyś chciała za mną pójść, tobym, dalibóg, tamto rzucił i podeptał...
 Niechcący, niespodziewanie mu się to wyrwało.
 Dziewczyna cofnęła się jeszcze dalej i potrząsnęła głową.
 — Żartujecie, bo wiecie, żebym od swoich nie poszła — rzekła spokojnie.
 A wtem od drogi gruby głos się rozległ:
 — Toci państwo dopiero! W powszedni dzień od rana na amorach trwają!
 Wawer się obejrzał: Krystof to był.
 — A tyś gdzie dotąd siedział? Siostra twoja mówiła, żeś do Ramuniszek na robotę poszedł.
 — Skąd ta głupia ma wiedzieć? Do żadnych Ramuniszek nie chodziłem, alem w twojej stodółce nocował i zaspał.
 — A kłamiesz, bom w stodole był i ciebie nie widział — odparł Wawer, wstając i wychodząc do niego.