Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/174

 Nikt nie odpowiedział. Postał chwilę, namyślając się, równie prędko do Rufina zawrócił. W chałupce świeciło się przecie. Wpadł żywo do środka.
 — Jest Rozalka? — zdyszany spytał.
 — Jestem — odparł głos dziewczyny, bardzo zmieniony.
 — No, to chwała Bogu! — rzekł, oddychając z ulgą.
 Obejrzał się dopiero po izdebce, Rufina dłoń uścisnął.
 — Kto tam jeszcze w kącie siedzi? — spytał.
 — Swój — rzekł rzeźbiarz. — Marcinek.
 — Wiecie, że Szwedasa aresztowano? — zagadnął ciszej.
 — Wiemy — odparł Rufin głucho.
 — Jakże to było? Wiecie? Znaleźli co przy nim? — badał zajęty i niespokojny.
 — Ktoś wydał widocznie... Przed Szydłowem z lasu wyjeżdżał, gdy go opadli. Był wóz pełen. Zabrano wszystko.
 — Z was trojga nikogo nie zaczepiono?
 — Nikogo tymczasem. To dopiero początek.
 — Któż wydał? Tego hycla ogniem piec, za nogi wieszać...
 — Nieminie go kara — uroczyście Rufin wymówił. — Dziesięciu wyda, stu — zostaną jeszcze tysiące na zemstę...
 — Kto on? — Niemacie posądzenia na nikogo?
 — Dotąd nie. Wczoraj wieczorem to się stało. Rozalka przed chwilą z wieścią przybiegła. Marcinek na noc dalej pójdzie.