Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/182

kiem i czcią zdjęty a kaleka znowu do roboty się wziął i już zwykłym tonem spytał:
 — Widziałeś potem Rozalkę?
 — Nie. Nie godzi się jej widokiem obcego smutku powiększać.
 — Słusznie uczyniłeś. Ranne zwierzę i człowiek nieszczęśliwy jednaką naturę mają. W jamę czarną, w pustkę daleką skryć się i cierpieć.
 — On tu nie wróci chyba?
 — Nie poważy się, myślę.
 — A jakby się poważył?
 — Uchowaj go, Boże, od takiej doli!
 — Ludzie zapomną — lękać się go będą zresztą.
 — To naszych ludzi nie znasz. I nie zapominają oni i raz zrażeni, nie znają, co lęk.
 — Zdradził kogo więcej?
 — Nie.
 — Wrócił Marcinek?
 — Wrócił. Już o tej porze zkońca wkoniec kraju wiedzą, że w łańcuchu jedno ogniwo pękło stalowe, hartowne ogniem i wodą, i z nami wszyscy biadają...
 Zagawędzili się długo i zmierzch był, gdy Wawer niespokojny o ojca, do domu z powrotem ruszył. We wsi było cicho. Nie odzywały się jak co wieczór skrzypki u Butkisa, a po ogrodach śpiewy i śmiechy. Jakby żałobę włożyli wszyscy, tak głucho było i niemo.
 Skręcając na gościniec, Wawer zmorę ujrzał i o krok się cofnąwszy, przeżegnał.
 Zdało mu się, że przed nim przeszedł Krystof. Szaro było, więc oczom nie wierzył, ale i przekonać