Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/198

 — Poczekajcie, zawołam.
 — Nie, nie. Pójdę sam zobaczyć go przy robocie.
 Poszli tedy razem. Neopodal czerstwe już zagony wyciągały się symetrycznie — na pierwszym z brzegu worek z ziarnem bielał, a opodal Marcinek, pogwizdując, świeży zasiew broną zawłóczył.
 Siewacz do nich brózdą szedł, szerokim rzutem zboża garście przed siebie ciskając, zapatrzony w ten deszcz ziarn dorodnych, rozsypujących się z szelestem.
 — Podiek Dewo! (Pomagaj, Boże) — Rufin do niego zawołał.
 — Ir yums! (I wam) — odparł, podnosząc głowę.
 Rozjaśniły mu się oczy i twarz cała na widok rzeźbiarza.
 — Godziło się tobie tak męczyć? Tuza było rzec słowo, a przyjechałbym po ciebie. Tak daleko szedłeś, biedaku!
 — Niedawno z miasteczka przyjechałem i wprost tu idę.
 — A prawda. Zachodziłem wczoraj do ciebie i chatę zapartą znalazłem. Toś w miasteczku był?
 — Szwedasa w więzieniu odwiedzałem.
 — Puścili cię?
 — Puścili, bo go jutro do Kowna przeprowadzą, skąd nie wróci, więc pozwolili mu się ze swymi pożegnać. Synowie byli i wnuki mu przynieśli, by pożegnał — byłem i ja.
 — Cóż on?
 — Jako zawsze, spokojny. Do ciebie też prośbę ma
 — Do mnie — on?