Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/199

 — Niewielką prośbę. Chciałby cię przed odejściem zobaczyć...
 — To jedź, synku — stary Jan zawołał.
 — Jedź. Ino rychło — Rufin dodał, na niebo spoglądając. — Konno za godzinę zabiegniesz i jeszcze na czas trafisz.
 — Com ja mu? Ledwie znajomy.
 — To co? — Jan się ozwał. — Dość, że cię woła, to nie myśleć i zastanawiać się, ale słuchać trzeba.
 — Tak i zrobię. Tylko, że nijakiego interesu Szwedas do mnie mieć nie może.
 Odpasał fartuch z nasieniem, włożył surdut, pasącą się opodal klacz złapał i do dworku powiódł.
 Wracający wolniej ojciec z Rufinem widzieli jak w mig siodło na nią narzucił, zakiełzał, wsiadł i za wrota kłusem ruszył.
 Słońce stało wysoko, a on klaczy nie żałował; w godzinę był w miasteczku, zajechał do karczmy dereszowatej dopatrzył, rozkulbaczył i w stronę więzienia poszedł.
 Już późno było, więc go puścić się wzdragali, ale stróżowi w garść datek wcisnął i przemógł niechęć.
 Zaprowadzono go w korytarz — dawnego klasztoru zabytek — otworzono jedną z cel, nad którą jeszcze z pod glinki werset nabożny, łaciński wyzierał.
 — Prędko się sprawcie, bo za pół godziny przyjdę was zabrać — rzekł stróż, wpuszczając go do środka i napowrót drzwi ryglując.
 Z pod czystego nieba w mrok izdebki przeniesiony, Wawer nic nie widział i stał w miejscu.