Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/30

kapelusz i laskę o ziemię cisnął i porywając go za szyję, zdławionym głosem wyjąkał:
 — Tewe! (ojcze).
 Kołodziej ramiona roztworzył. Zdało mu się, że umarł i umarłych wita.
 — Wawer, Wawer! Synku mój! Synku!
 I tak w objęciu zapłakali obadwa. Aż nagle młody się odchylił i spojrzał na drzwi chaty.
 — Ojcze, gdzie matka? — zagadnął.
 — Umarła.
 — A ksiądz stary?
 — Umarł.
 — A siostry?
 — Za mężem.
 — A mój bliźniak, Łukasz?
 — Umarł.
 Umilkł młody i po chwili, bojąc się pytać o każdego z osobna, rzekł:
 — To któż się ostał z moich, com ich żegnał?
 — Ośmioro żyje z tobą, com cię za umarłego miał. Niema u Boga odmowy, kiedy mnie wysłuchał i ciebie do domu odprowadził! Z dalekaś ty?
 — Z daleka. Amerykę widziałem wiele razy i wszystkie morza świata znam. W Prusach, ojcze, kapitanem byłem dotąd.
 — A toż chyba swoich nie spotykałeś, żeś i mowy mało co zapamiętał. Szczęścił ci Bóg — widzę! A czemuś wieści nie przysłał tyle lat?
 — Wolałem z wieścią sam przyjechać. Szczęścił mi Bóg, bom i ręce wyrobił i głowę. Na szerokim świecie ciężko się dobijać i niejeden tam zginął,