Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/32

dał, żebym do Hamburga dostawił. Ot, taki warjat. Nie chciałem.
 — Czemu?
 — Ot, albom to ja socjalista, czy chłystek? Będę bibułę przewoził? To nie honor u nas w kupiectwie.
 — Toś ty kupiec?
 — A cóż? Ojciec myśli, z próżnemi rękami przyszedłem do was w odwiedziny?
 Stary Jan już na syna nie patrzał, ale w ziemię.
 — Ja tylko ciebie czekałem i tylko ciebie przyjmuję — odparł spokojnie, ale bez radości.
 W tejże chwili niemowlę w kołysce kwilić zaczęło, więc dziad wstał i jak umiał, zaczął je uspokajać.
 — Czyje to? — zagadnął Wawer.
 — Andrzejowe. — Wawrzyńcem nazwali na twoją pamiątkę.
 — To Andrzej żonaty?
 — Żonaty i Piotr. To Piotrowe tych dwoje większych.
 — To u was znowu w chacie pełno i jednaka bieda?
 — A cóż! Tak Bóg dał.
 — Bo nam wszystkim w świat iść trzeba.
 — Któż tu ostanie?
 — A choćby nikt! Czego żałować? Albo tu los czy dostatek? Ot — gnicie.
 Spojrzał po podwórzu i gumnie, po omszonym dachu chaty.
 — Czego żałować? — powtórzył. — Mieszkacie, jak na świecie i bydło nie mieszka. Mordujecie się dla kawałka ohleba, zarabiacie kopiejki, chodzicie